اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی در کاهش نشانه های افسردگی دانشجویان مشهد

به رغم پیشرفت های شایان توجهی که در مداخلات درمانی مربوط به افسردگی صورت گرفته است، همچنان با شیوع بالا، عود مکرر دوره ها و مزمن شدن اختلال افسردگی مواجه هستیم؛ نکته ای که به نابسنده بودن مداخلات درمانی موجود و نیاز به معرفی درمان های جدید، با اثر بخشی و دوام بیشتر اشاره دارد تا چالش های پیش روی درمان های افسردگی را با توجه به هزینه های انسانی و اجتماعی آن، هدف قرار دهند. رفتار درمانی دیالکتیکی(dbt) یک رویکرد درمانی جدید مرکب از اصول درمان های شناختی رفتاری و فلسفه شرقی ذن می باشد که در ابتدا برای درمان اختلال شخصیت مرزی ابداع شده و علاوه بر این اختلال، در دامنه نسبتاً وسیعی از اختلالات، از جمله افسردگی مورد مطالعه قرار گرفته و اثربخشی آن نشان داده شده است. با این حال، هنوز در ایران شواهدی در زمینه اثربخشی این شیوه در درمان افسردگی وجود ندارد. لذا این مطالعه، اثربخشی گروه درمانی dbt را در درمان افسردگی از طریق بهبود مولفه های هشیاری فراگیر، تحمل پریشانی و تنظیم هیجانی، در یک جمعیت ایرانی، بررسی کرده است. جامعه آماری این پژوهش را دانشجویان دانشگاه فردوسی و دانشجویان دختر ساکن خوابگاه های علوم پزشکی مشهد، تشکیل می دهند. با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک(bdi)، تعداد بیست نفر از دانشجویان دارای نشانه های افسردگی شناسایی شده که به طور تصادفی در گروه های آزمایش(رفتاردرمانی دیالکتیکی) و فهرست انتظارقرار گرفتند. دیگر ابزارهای پژوهشی مورد استفاده، عبارتند از: پرسشنامه هشیاری فراگیر فریبرگ(fmi)، مقیاس تحمل پریشانی(dts) و مقیاس دشواری های تنظیم هیجانی(ders) که از آن ها برای سنجش تغییرات آزمودنی ها بعد از درمان، در مقایسه با قبل از درمان استفاده شد. نتایج این مطالعه حاکی از اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان نشانه های افسردگی، افزایش معنادار در شاخص های هشیاری فراگیر و تحمل پریشانی بود. با این حال، آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با لیست انتظار در شاخص دشواری های تنظیم هیجانی، کاهش معناداری را نشان ندادند. بهبودی های مشاهده شده در آزمودنی های گروه آزمایش در ارزیابی پیگیر یک ماهه، حفظ شده بود.